Merlijn

Op de foto’s zie je Merlijn. Als Pup, in zijn glorie dagen en tot slot als oude man.
Op 30 April van dit jaar werd hij alweer 15 jaar oud.
Merlijn werd met de auto opgehaald in Heesch, Noord Brabant. Gevonden op Marktplaats, een kruising tussen een Golden Retriever (de hond die ik wilde) en een zwarte Labrador (de soort hond waar Alex mee akkoord ging, na 10 jaar zeuren door mij)
Astrid reed mee met Alex om hem op te halen. Louise was twee jaar oud en we woonden nog maar net op ons huidig adres. Savonds laat, het was al donker, was hij er dan: mijn hond. Mijn eigen echte mooi zwarte labrador pup. Echt een baby nog en lichtelijk getraumatiseerd van het afscheid van zijn moeder en de lange autorit, sliep hij die eerste nacht bij ons op de kamer.
De volgende ochtend volgde de eerste kennismaking met Louise; geen succes, hij liep haar in zijn enthousiasme ondersteboven en zij wilde als gevolg een andere hond … Maar het duurde niet lang of ze waren de beste maatjes.
Louise werd in die tijd nog heel veel en erg ziek, oa met epilepsie verschijnselen. Merlijn was op zulke momenten niet bij haar weg te slaan.
Als pup, die eerste weken, werd ons overal waar we kwamen: dierenzaak, hondenpark, puppycursus, verteld: Dat wordt een hele grote hond! Kijk maar naar die enorme poten!
Met als gevolg dat Alex en ik wel eens dachten: ’Oh oh… Wat hebben we ons op de hals gehaald?’
Hij sloopte ook alles. Als een echte Labrador zo werd ons duidelijk. We hadden ons misschien iets beter in moeten lezen, want ja, ze zijn leuk en lief en echte gezinshonden, maar ver na de puppy tijd zijn je schoenen en tafelpoten nog altijd fair game. Om deze reden hadden we al snel een Bench in huis. Vond ik die dingen eerst nog zielig, al snel ging ik overstag, Merlijn vond het helemaal niet erg, hij vond het zelfs heel fijn. Natuurlijk was dat ding wel groot genoeg voor een Ierse Wolfshond of een St. Bernard… Merlijn had namelijk érg grote poten.
Hondentraining was in eerste instantie ook geen succes. We zaten bij de Kynologenclub. Geen idee hoe het er nu is, maar wij gingen er indertijd met tegenzin heen, inclusief Merlijn. Hij werd vaak weg gezet als het ‘lastige jongetje in de klas’ en dan moesten we buiten wachten tot hij gekalmeerd was. We staken er niets van op, Merlijn liep kennelhoest op van het trekken en de dierenarts gaf aan dat verdere training toch echt wel aan te raden was. Na proberen en rondkijken kwamen we uiteindelijk bij Hondenschool Joy terecht, a.k.a de beste hondenschool van NL.
Met eindeloos geduld (met ons he, Merlijn snapte altijd wel alles in 1x) leerde Myrthe ons hoe we van Merlijn een wel opgevoede hond konden maken. Merlijn ging hier wel met heel veel plezier heen, kwispelend in de auto als hij de route herkende; en dat zegt wat want Merlijn had een enorme hekel aan auto rijden. Uiteindelijk behaalde hij al zijn basis en vervolg diploma’s en heeft zelfs nog een beetje behendigheid gedaan. En met Myrthe én haar moeder hebben we nog steeds contact.
Merlijn heeft ons in de afgelopen 15 jaar heel veel gegeven en gebracht;
Knuffels, humor, vele verschillende gezichtsuitdrukkingen. Dat laatste is niet elke hond even goed in maar Merlijn had serieuze wenkbrauw lifting skills en hij wist ons er altijd feilloos mee te vertellen wat er in zijn grote brede kop om ging.
Met de komst van Merlijn kwam ook Isabelle in ons leven, zij liep met haar eigen nieuwe pup elke dag op het zelfde tijdstip in het parkje rond en dit was het begin van een levenslange vriendschap, hij werd vader van zeven pups waarvan de oudste, Lars, bij Wendy&Leon ging wonen.
Toen hij 1 jaar oud was kreeg hij, op zn eerste verjaardag een broertje, Koda.
Merlijn en Koda werden al snel maatjes voor het leven. Samenwerkend sloopten ze de schutting in de tuin, zo’n schutting met horizontale planken. Elk aan één kant, tanden er in en trekken maar.
Zo vervelend, maar tegelijk vond ik dat ook zó slim…
Hij was ook preuts: deed het liefst zijn behoefte diep in een struik met een beetje privacy.
IJdel en arrogant: tilde zijn poot ongekend hoog op tijdens het plassen.
En hij had een hekel aan een nat achterwerk; als je zei: Zit! Op nat gras dan ging hij nooit hélemaal zitten…
Merlijn likte je nooit in het gezicht. Mensen kusjes op zijn snuit vond hij vreselijk ongepast en dan draaide hij steevast zijn hoofd weg. Hij kwam wel heel graag bij je op schoot liggen op de bank (uiteraard alleen als wij hem daarom vroegen en nooit uit zichzelf; baasjes opgevoed door Myrthe) en deed dan graag alsof hij (nog) makkelijk op schoot paste bij ons. Heerlijk knuffelen, dat kon hij zo goed en zo vol overtuiging.
En later als Koda ziek was, en hij was vaak ziek met zn epilepsie aanvallen, dan bleef Merlijn rustig naast hem liggen alsof om hem met zijn eigen rust gerust te stellen.
Merlijn was niet bang voor onweer of vuurwerk; het liet hem koud. Dat vond ik ook heel stoer.
Vangen; een bal een koekje, een tak: Hij ving ALLES. Ik ben nog geen andere hond tegen gekomen met zulke goede vang skills als Merlijn.
Hij hield van een lekker hapje, maar het hardst werkte hij voor een bal of een mooie dikke tak.
Daar werd hij dan heel verbaal over en oh zo trots.
Mopperen kon hij ook. Een echte brombeer, als hij iets stom of dom vond dan stak hij dat niet onder stoelen of banken.

De laatste jaren verloor hij zijn gehoor, ontwikkelde hij staar in zijn ogen en kreeg hij een inoperabele hernia waar hij steeds meer pijn van kreeg.
Hij liep nog maar hele kleine rondjes, wilde steeds als snel weer naar huis. Als hij ging liggen dan bleef hij zolang mogelijk liggen, overeind komen was pijnlijk. Als hij stond dan bleef hij zolang mogelijk staan, want gaan liggen was pijnlijk.
Tijdens het wandelen verstapte hij zich steeds meerdere malen, gisteren viel hij zelfs voorover op zijn kop, maar nog steeds (!) leefde hij op als hij een hapklaar klein hondje op enige afstand zag lopen. Zijn staart kwispelde bijna niet meer, kwam ook niet meer trots omhoog tijdens het wandelen, maar toch, als hij dat dan zag, vanmorgen nog, dan draafde hij trots en fier enkele meters voor hij weer inzakte. Een oude man.

De wandeling van vanmorgen was het laatste wandelingetje die ik met hem maakte, samen met Alex en Clara.
Vorige week hebben we in overleg met de dierenarts besloten dat hij vandaag in zou slapen.
Merlijn was op. Iedereen die het zag. Ook wij. Wanneer is het genoeg en hoeveel pijn is teveel pijn?
Die dag kwam vandaag, met pijn in mijn hart voor het afscheid, met een schuldgevoel dat ik hem in zijn laatste jaren, door de omvang van ons uit de klauwen gegroeide gezin, niet zoveel aandacht en tijd kon geven als in de begin jaren. Nog één keer het juiste doen voor mijn hond.

Vanmorgen om 11.50 is Merlijn in het bijzijn van de dierenarts, omringd door mijzelf, Alex, Louise, Mesika, Mariëlla en Tharanika bij ons thuis, op zijn eigen bed in de woonkamer vredig en snel ingeslapen.
Lieve Merlijn,
Je bent zo’n goede hond geweest, zo braaf, mega trouw en loyaal.
Ik ben dankbaar voor zoveel dat je ons gebracht hebt en zal altijd met zoveel liefde aan je terug denken. We gaan je verschrikkelijk missen. Breng je een groet aan Koda voor ons?
Het doet me goed om te bedenken dat jullie nu elkaar weer hebben.

30 April 2004 ~ 1 Oktober 2019