Ik heb al dagen last van een hoge bloeddruk en onrust in mijn  lijf. Ik slaap slecht en ik huil veel. De wereld staat in brand. Dit jaar verloopt alles behalve hoe ik het verwachtte en ik weet nog niet zo goed wat ik daarvan vind. 

Maar laten we het voor nu even hebben over het incident dat een wereldwijde revolutie lijkt te ontketenen. De moord op George Floyd. Ik heb het filmpje niet gezien en ik hoef het ook niet te zien om te weten hoe systematisch racisme iets is dat niet alleen bestaat, maar wat zwarte mensen dagelijks ervaren in Amerika.

Nu weet iedereen die mij kent wat mijn politieke kleur is. En mensen weten tegelijk dat, hoewel ik mijn politieke kleur niet verberg, ik deze ook niet constant verkondig. Politiek is naar en brengt het slechtste in mensen naar boven. Mijn vriendenkring en ook mijn familie (buiten mijn gezin) heeft mensen met een geheel andere politieke kleur dan mij. Dit zijn goede mensen en daarom kan ik vrienden zijn met hen, zolang we dit soort onderwerpen vermijden en/of de gesprekken hierover niet te hoog op laten  lopen. Dit moet, want als ik daar niet voor waak dan loop ik het risico dat ik mijzelf verloochen. Buiten het hebben van een politieke overtuiging geloof ik namelijk dat moraal, geweten, normen en waarden veelal hand in hand gaan met deze overtuiging en daar ligt voor mij dan weer een harde grens.  Dus zeg ik vaak niets. Laat ik het er niet op aan komen. 

Mijn leven heb ik in het teken van dienstbaarheid gezet. Altijd altijd altijd ben ik bezig met wat er nodig is om het leven van iedereen om me heen beter te maken en hoe ik daar aan kan bijdragen. Ik heb jaren lang geen nieuws gekeken omdat ik lichamelijke klachten kreeg van het leed dat ik daar zag. Struisvogelpolitiek?

100%

Alleen zo kon ik rechtop blijven staan en doen wat nodig was en is voor de mensen die mij direct en persoonlijk nodig hebben. In de eerste plaats ben ik namelijk (pleeg)moeder en dat brengt de grote verantwoordelijkheid met zich mee om te doen wat juist is voor mijn kinderen en mijn man, want ook zijn welzijn heeft ook weer een directe impact op het geluk en de gezondheid van de kinderen in mijn zorg. Pas daarna is er voor mij ruimte om te kijken wat ik daar buiten nog kan doen. En ook dat probeer ik te doen. In mijn directe vriendenkring en familie in de buurt. Dat gaat niet altijd hoe ik dat zou willen, want alles wat ik heb en ben is al best wel dun uitgesmeerd en er is niet altijd heel veel meer om te geven. Maar mijn leven staat in het teken van dienstbaarheid. Zo wil ik het. Zonder dat ooit hardop uit te hebben gesproken tegen mijn omgeving is dit iets waar ik zelf wel al sinds jaar en dag bewust ben, want het is een bewust besluit geweest. Ik geloof dat dit mijn roeping is zeg maar. Dit is waarom ik hier ben en daarom is dit voor mij de enigste juiste manier van in het leven staan. Van leven. De enige manier waarop ik kan leven. De enige manier waarop ik mijn leven zou moeten leven. Zo hoort het. 

Nou betekend dat natuurlijk niet dat het mijn mening is dat iedereen z'n leven zo zou moeten leiden en inrichten, met dezelfde motivaties. 

Dat gezegd hebbende merk ik wel dat er een verandering in mij plaats aan het vinden is.

Verschil in politieke kleur maakt ons geen vijanden. Dat is een statement waar ik 100% achter sta. Nog steeds. 

Ik wil daar wel iets nieuws aan gaan toevoegen.

Verschil in politieke kleur maakt ons ook geen vrienden

(Gelijkheid in politieke kleur maakt ons trouwens ook niet automatisch vrienden, maar dat is even niet het punt dat ik wil maken.)

 

 

Na het incident waarbij George Floyd vermoord werd waaide de verontwaardiging de hele wereld over en mijn hart deed een vreugde sprongetje. Systematisch racisme ervaar ik zelf niet als blanke vrouw (hoewel ik als vrouw trouwens ook genoeg ongelijkheid zie in vergelijking met de blanke man, maar dat is een compleet ander verhaal) maar systematisch racisme is niet een Amerikaans uitgevonden probleem en ook in Nederland ontbreekt het er niet aan. 

Mijn thuis werd toen ik opgroeide overstroomt door mensen met een andere culturele achtergrond dan mij zelf en vaak ook met een andere kleur. Mijn ouders, en dan vooral mijn vader, zette zich altijd enorm in voor deze groep mensen die vaak huis en haard moesten ontvluchten vanwege de politieke situatie in hun land.  Niet voor hun lol, maar om het leven van henzelf en veelal hun kindjes in veiligheid te brengen. En het ontvangst die ze met regelmaat kregen zou je haast doen denken dat ze hun eigen land zelf in brand hadden gestoken en hier kwamen om hetzelfde te doen. Als kind al en terugkijkend nog steeds, snapte ik hier helemaal niets van? Wat? Hadden ze rustig moeten blijven en hun dochters braaf laten verkrachten en zichzelf als een lammetje naar de slachtbank moeten laten leiden? Want dat was hun realiteit! Fuck man! Zou jij niet alles doen om jezelf in veiligheid te brengen? En daar kwam bij dat dit vaak zeer hoog opgeleide mensen waren die echt iets konden bijdragen aan onze maatschappij. Artsen, ingenieurs. Maar nee, dat mocht allemaal niet. In je eigen onderhoud voorzien was en is verboden tot je een verblijfsvergunning kreeg/krijgt. Leven in armoede, van de bijstand, want zonder bijstand geen eten en dan naar je kop geslingerd krijgen dat je een profiteur bent. Wat? Dat is toch niet redelijk? Is dat dan gebrek aan educatie bij de mensen die zulke dingen roepen? Ja, veel al wel. Gelukkig. Educatie is de simpele pil die dit in 95% van de gevallen beter kan maken. Maar dan moeten mensen wel beseffen dat ze dit nodig hebben en dan óók nog willen. En vooral dat laatste, daar ontbreekt het nogal eens aan. En voordat je hier een andere mening over wilt verkondigen, onthoud dan dat ik dit geleefd heb! (Voor de duidelijkheid: ik vind dat opleiding er niet toe doet, iedereen heeft recht op een veilig bestaan. Dat was niet het punt dat ik hier mee probeerde te maken)

 

Ik kan me ook herinneren dat, in de periode dat Astrid en ik vrijwel onafscheidelijk waren, als jonge tieners,  we vaak samen in de stad waren en zeker zomers, als zij wat donkerder was, want ze kleurt snel met haar Latina huidje, in veel winkels in de gaten werd gehouden door beveiliging waar ik nooit ogen op me gericht had. En we zagen er allebei net zo netjes en verzorgd uit he. Het enige verschil tussen ons was onze huidskleur.

 

Nu ben ik pleegmoeder van twee prachtige meiden met een andere kleur dan mij zelf. Niet Afrikaans, maar vaak aangezien voor Surinaamse Hindoestanen (uiteraard nooit door hun eigen gemeenschap) ervaren ook zij racisme en vooroordelen. Soms als ik achter ze loop in het winkelcentrum of op straat zie ik het gebeuren. Zodra ik laat zien dat ze bij mij horen verdwijnen de ogen van van mensen die denken dat het nodig is hen in de gaten te houden. Dit is stille racisme dat niet herkend wordt door veel blanke mensen en daarom niet echt is. Maar omdat jij dat niet ziet, betekend het niet dat het er niet is.

Twee weken terug nog werden Mesika en Tharanika aangehouden terwijl ze buiten liepen zonder mij omdat er even verderop een meisje in elkaar gemept was. Ze moesten blijven staan tot een andere agent was gaan verifiëren dat ze niet door donkere meisjes in elkaar was geslagen. Ze had van een groepje blanke meiden een pak slaag gehad, zo bleek, en Mesika en Tharanika mochten weer gaan.

Ach geen drama zou je denken, ze hadden niets gedaan, mochten weer gaan, dus. Waar maak ik me druk om?

 

Waarom werden zij aangehouden terwijl ze nog geeneens een beschrijving hadden van de daders? Juist, automatische verdenking op basis van hun kleurtje.

 

Ken je dat gevoel, je bent ergens met een hele groep en achteraf hoor je dat er iets gestolen is of kapot gegaan is en je weet dat jij  het niet was, maar je voelt je toch opgelaten, want stel je voor dat anderen mensen denken dat jij t was? 

Stel je dat nu dat gevoel eens voor, niet omdat je ergens was, maar gewoon omdat je een kleurtje hebt. En dan niet alleen die enkele keer, maar gewoon elke dag. 

 

Waar maak ik me druk om. Nou dat dus. Het is niet oke om andere mensen het gevoel te geven dat ze automatisch verdachte zijn. Weet je wat dat met je doet op lange termijn? Het maakt iets kapot, van binnen. En het is niet de taak of verplichting van mijn dochters om dat gewicht te dragen omdat de maatschappij heeft besloten dat dit gewoon maar je erfenis is. Alsof ze zeggen: Tja, dan had je maar blank geboren moeten worden. 

En dan uitspraken als: 'En hoe komt het dat de politie hen meer controleert ? Omdat ze er 9 van 10 keer mee te maken hebben!' of 'Kijk eens naar Opsporing verzocht.' etc

Kwader kan je me niet maken. Wat heeft dat er in godsnaam mee te maken dan? We mogen dus enorme hoeveelheden mensen psychische schade toe brengen, onzeker maken, minder kansen geven, mensen kapot maken, want door een paar rotte appels verdienen ze dat? Hoe krom is dat? 

Weet je wel hoeveel blanke rotte appels we hebben? Oh ja, in verhouding minder. Nou hoe denk je dat dit komt? 

Ik weet het wel en nee het is niet omdat hele bevolkingsgroepen slecht geboren worden. Het is de systematische ongelijkheid die dit heeft gecreëerd. 

 

De term White Privilege is ook zoiets waar mensen zo boos en agressief op reageren. Zwaar beledigd. Het is niet bedoeld als belediging, dus daarmee slaan wij witte mensen de plank volledig mis. Het is om aan te geven: met alle moeilijkheden waar je in je leven tegen aanloopt je je kleurtje in ieder geval mee hebt zitten en dat dit geen obstakel is dat je ook nog eens moet overwinnen. 

En denk dan eens na over het woord overwinnen dat ik hier gebruik, want hoe moet je in godsnaam je huidskleur overwinnen? En nog belangrijker: waarom leven we in een wereld waarin dat blijkbaar moet. Ons witte privilege is de keerzijde van discriminatie en onderdrukking. Dat is wat het betekend. Niet dat je blank en machtig bent, niet dat je beter af bent in economische zin of dat je verschoond blijft van ernstige ziektes etc. 

 

En dan kom je weer terug bij mijn harde grens, welke niet politieke kleur betreft, maar wel normen en waarden, moraal en geweten. Ik denk niet, ik weet. Ik weet dat dit probleem echt is in ons land. Lang heb ik me op de vlakte gehouden, me wel uitgesproken maar niet actief deelgenomen aan de discussies, wetende dat als ik die stap eenmaal zou maken er geen weg meer terug zou zijn, dat ik met A ook B zou moeten zeggen. Dat het me mogelijk zelfs vriendschappen en relaties zou kosten. Dat ik er stress en slapeloze nachten van zou hebben. Dat ik een hoge bloeddruk zou krijgen en dat het me lichamelijke klachten op zou leveren. Zie je, ik kan dingen niet half. Mijn vrienden weten dat en het is veelal de eigenschap die ze heel erg in me waarderen en die mensen vaak ook aantrekt. Ik hoop dat ze er straks nog net zo over denken:

 

Ik spring in het diepe, ik spring er tussen, ik sluit mijn ogen niet langer, ik spreek me uit en zal mijn best doen om dat wat ik leer te delen en te verspreiden zodat ik deel kan uit maken van de oplossing. Ik kan niet langer naar eer en geweten de lieve vrede bewaren om de lieve vrede. Ik ben daarmee niet eerlijk naar mezelf, mijn overtuigingen, mijn kinderen. 

En dus hoop ik van harte, met alles wat en wie ik ben dat de mensen die ik ken, die ik liefheb die ik tot vrienden, familie en kennissen reken,  kiezen racisme in onze samenleving te erkennen en te veroordelen en samen met mij te leren.

Niet langer te denken: ik ben niet racistisch. Punt. Alsof dat voldoende is. Ik weet dat je dat niet bent, maar als je niet erkent dat je ongewild onderdeel bent van een systematisch racistisch systeem dat hier al begon sinds de slavernij (want wie denk je dat het Amerikaanse continent van al die slaven heeft voorzien?) dan ben je deel van het probleem. 

Iedereen is het erover eens dat de honderden jaren van slavernij slecht en verschrikkelijk was (understatement), niemand die dat ontkend.  Ook racisten ontkennen niet dat slavernij en apartheid bestonden zoals sommige mensen de holocaust ontkennen. Ze weten en erkennen de ongelijkheid nu en willen deze zo houden en uitbreiden, ze erkennen de slavernij en Apartheid (Nederlands woord dat in de hele wereld gebruikt wordt...) en willen er naar terug. 

Maar als in een maatschappij waar een hele groep mensen het heel slecht hebben moet een andere groep het dus beduidend beter hebben en als dit honderden jaren zo gaat, honderden jaren waarin zwarte mensen onderdrukt worden vs blanke mensen die het goed hebben dan is het van de zotte om te denken dat je dat verhelpt met het tekenen van een wetje hier en daar over de afgelopen 60 jaar. Het is ingebakken in het fundament van de maatschappij. Het gaat niet vanzelf weg, het wordt niet vanzelf beter. 

Daarom is in stilte niet racistisch zijn niet langer voldoende voor mij en ik hoop ook niet voor jou. 

Maar goed, dat is aan jou. Daarin kan ik alleen maar hopen en wensen. En me wederom dienstbaar opstellen, want wat ik leer deel ik graag met jou. Ik ben namelijk ook van mening dat het niet de taak is van mensen met kleur om ons te onderwijzen in wat er aan de hand is, wat wit privilege is en hoe het beter kan en moet. Dat is aan ons. Wij hebben nu al eeuwenlang voordeel bij een situatie die andere mensen, door ons voordeel, benadeeld. We hebben een morele plicht om dit zelf te herstellen. En dat begint met educatie. 

 

Mijn harde grens is, vanaf nu, dat mensen die zich in mijn bijzijn of op Social Media tegen mensen uitspreken omdat ze een andere cultureel erfgoed hebben dan jou of mij, niet langer welkom zijn in mijn leven, mijn thuis mijn social media. Hier gaat geen gesprek, discussie of ruzie aan vooraf. Het houd gewoon op. Omdat ik dat niet langer kan rechtvaardigen. Omdat ik genoeg verdriet vind in het nieuws en ik mezelf het gun om omringt te zijn met mensen die mij vrede en liefde brengen. Mensen veroordelen, beoordelen om daden, goed of slecht. Dat is de weg naar de toekomst die ik voor ogen heb voor mij en mijn gezin. 

 

Tot slot wil ik nog even iets kwijt over Femke Halsema en de rechtse pers die elke kans aangrijpt haar te schaden vanwege hun politieke kleur en haar niet beoordeelt op wat ze doet. Ik krijg ook sterk het idee dat het feit dat ze een vrouw is haar hierin niet helpt. Ze wordt onder de bus gegooid door haar collega, (ja ik heb ook de whatsappjes gelezen) en deed in mijn ogen het enige wat ze kon doen. De demonstratie was in 1,5 uur afgelopen (zoals gepland) en de speculatie dat heel veel mensen zijn blijven hangen in horeca gelegenheden achteraf, zonder de 1.5 meter afstand te bewaren is niet meer dan dat: speculatie, bedoeld om mensen op te jutten. 

Het vreedzaam laten verlopen van een demonstratie waarvan vooraf was aangegeven dat er max, 1500 mensen zouden komen door de organisatie maar dat ze er zo'n 300 verwachten, kon makkelijk op de dam met afstand worden gehouden en toen het uit de hand liep was er weinig meer tegen te doen dan dit. Mensen stonden daar zonder uitzondering met mondkapje en veelal met handschoenen aan, omdat ze zich wel degelijk verantwoordelijk wilden opstellen. Naar zowel de corona situatie, als de revolutie die ontstaan is en waar ze een rol in hebben. En nee dat kon niet langer wachten tot een later moment. Het moment is nu, gisteren, vandaag. Genoeg is genoeg. Ik deel haar trots dat er zoveel mensen waren wie dit onderwerp blijkbaar aan t hart gaat. Ik deel ook haar corona zorgen vanaf dag 1 en heb begrip voor de onmogelijke situatie waarin zij zich bevond. En erken met dankbaarheid dat Den Haag hiervan kon leren en de demonstratie daardoor op tijd kon laten uitwijken naar een ruimere plek. Laten we lering trekken zonder veroordelen, maar laten we vooral bij de les blijven: dit ging om de wens van heel veel mensen die in deze gevaarlijke tijd van Corona lijf en ledematen riskeerden om dit te uiten. Dit ging om te laten weten dat het al veel te laat is, dat Racisme tot het verleden moet behoren. Dit gaat nu eens NIET om de rechtse politieke agenda van vrouwenhaters die dit nu gebruiken om een politieke tegenstander uit te schakelen. Het is niet oké. Het geeft me een hele nare smaak in mijn mond. 

 

Black Lives Matter. 

 

Mirjam