Als ik in 1979 geboren wordt is het jongste zusje van mijn moeder -Ella- 16 jaar oud.
En mijn moeder is weer 16 jaar ouder dan haar.
De relatie tussen mijn moeder en haar zusje kent een bijzondere start. Nadat mijn oma bevallen is van haar jongste dochter valt het haar dusdanig zwaar dat mijn moeder gevraagd wordt te stoppen met de middelbare school en het eerste jaar te helpen, dan wel grotendeels de zorg op zich te nemen. Daarmee wordt een diepe band tussen de twee zussen gesmeed.
Later als mijn ouders in Haarlem, Groningen en later Den Helder wonen en mijn jongste tante in Amersfoort is het contact anders, maar altijd liefdevol.
Als ik geboren wordt is mijn tante dol enthousiast. Ze heeft me later wel honderd keer verteld over hoe graag ze tante wilde worden. Echt tante.
Ze was op dat moment al tante van mijn oudere nichten, Tanja en Hester, maar Ella scheelt met Tanja nog geen jaar en met Hester nog geen twee jaar.
Het enthousiasme blijft ook na dat ik daadwerkelijk geboren ben en groter wordt en ik herinner me met een fijn gevoel alle keren dat ze er was. Op al mijn verjaardagen en altijd als ik bij oma en opa was. Samen naar de dierentuin in Amersfoort, naar de speeltuin en niets was te gek.
Als Ella zich verloofd en trouwt vind ik dat super spannend. Het is de eerste bruiloft waar ik heen ga en ik vond alles even mooi en prachtig, maar vooral mijn tante in haar trouwjurk is een afbeelding die ik me tot op de dag van vandaag nog zo voor de geest kan halen. (en ook dat mandje vol met bloemen...)
Ze trouwt een marine man en niet lang erna verhuizen ze naar Den Helder, waar mijn ouders dan al enkele jaren met mij en mijn broertje wonen.
Mijn moeder en tante zien elkaar nu weer meerdere malen per week, spreken elkaar vrijwel dagelijks, lunchen elke vrijdag samen bij ons thuis en ik logeer sowieso elke maand wel een keer bij mijn tante.
Ze is getrouwd met een marine man die vaak op zee is en dus heb ik haar dan vaak helemaal voor mezelf. Vaak huurde ze een kinderfilm uit de videotheek, een enorme traktatie, daar wij geen videorecorder hadden thuis.
En later toen ik ouder werd keken we Dirty Dancing en natuurlijk ook Ghost. Ik heb vooral de eerste wel 100x gezien en elke x als het liedje The Time of My Life hoor dan ben ik terug op de bank op de Brinkostraat.
Als ik een jaar of zes ben neemt ze me mee naar het huis van vrienden die een nestje herder pups hebben op dat moment. Nog zo’n traktatie; Puppies! De kleinste van het nest ging uiteindelijk met mijn tante mee naar huis, hij zou de grootste worden. Chuck was ook mijn hond. Zo voelde dat. Man oh man, wat hield ik van die hond. En wat een verschrikkelijke lastpak bleek hij te zijn.
Verschrikkelijk dominant, vocht met elke andere hond die hij tegen kwam, hield zeker niet van vreemden in zíjn huis, liet regelmatig zijn tanden zien als iets hem niet beviel en later waren al mijn vrienden bang voor hem. Alex heeft hij zelfs een x gebeten…
Maar Chuck was mijn hond en ik zijn mens en ik was absoluut niet bang voor hem.
Als ik acht jaar oud ben krijgt mijn tante haar eerste kindje en dat vind ik best even spannend op dat moment. Zal dat alles veranderen?
Maar eigenlijk wordt het alleen maar leuker. Ik ben gek op mijn nichtje.
Als ik ouder wordt en we uiteindelijk bijna bij elkaar om de hoek wonen kom ik wel eens langs en als ze dan niet thuis is, maar Chuck mij wel gezien heeft en ik niet bij hem kan en hij dus niet bij mij, dan breekt hij steeds het halve huis af. Mobieltjes waren in die tijd wel handig geweest, want het gebeurde nog wel eens en hij deed dat alleen bij mij.
Ik mag ook oppassen op mijn nichtje en als drie jaar later mijn neefje geboren wordt pas ik op Chuck met mijn 11 jaar, want ik ben de enige die dat durft én hem aankan…
Regelmatig pas ik op de kinderen als mijn tante bijvoorbeeld een avondje gaat paardrijden en mijn band met hen beide is solid.
Als mijn oma overlijd houden mijn tante en ik ons aan elkaar vast terwijl we de kamer instappen waar mijn oma gevonden is. En later, als ik op de middelbare school zit breng ik vrijwel ieder tussenuurtje bij haar door.
Ook mijn vriendinnen lopen daar met en zonder mij regelmatig de deur plat en als Alex in beeld komt zit hij daar soms tot diep in de nacht te flipperen achter de computer en hij drinkt er samen met Ella liters koffie.
Als ik 17 ben en mijn schoonmoeder verhuist van het revalidatie centrum naar een aangepaste woning zijn mijn tante en haar man, naast mijn ouders, van de partij om ons te helpen en alles op tijd af en gereed te krijgen. Wat een winter was dat. IJzel op de straten, we konden heel de wijk rond schaatsen over de weg en stoep en met de TV en Magnetron glibberden we op Moving Day het nieuwe huisje binnen.
Direct na mijn 18e verjaardag verhuis ik naar Alkmaar met Alex en Astrid. Mijn tante zwaait me uit op het station, geeft me een hele dikke knuffel en wenst me heel veel geluk. Vanaf dat moment bellen we vaak en ik reis regelmatig naar Den Helder.
Als ik twee jaar later trouw kies ik natuurlijk mijn nichtje en neefje om mijn bruidsmeisje en jonker te zijn.
Tussen mijn huwelijk en de geboorte van mijn oudste loopt het, verdrietig genoeg, spaak tussen ons. Om redenen die we verder tussen Ella en mij laten en uitspraken die ons beide verdriet hebben gedaan hebben we het contact een periode verbroken. Na jaren van afstand herstelden we het contact al werd het nooit meer zoals het was. We waren eerst vrienden op Hyves en later op Facebook. Ik heb haar een paar jaar terug tijdens één van de ziekenhuis opnames nav een COPD aanval ook nog in het ziekenhuis bezocht. Ik bezocht met m’n meiden onverwacht haar 50e verjaardag en vorig jaar ging ik even snel iets bij haar afgeven om vervolgens na vijf bakken thee en vijf uur later pas weer naar huis te gaan. Ja. Kletsen konden we nog steeds.
Toen ik vorige week hoorde dat ze weer was opgenomen ivm COPD gokte ik erop dat het ook nu met een sisser zou aflopen. Ik heb haar nog een berichtje geappt, wat ze niet meer gelezen heeft, maar waarvan ik hoop dat ze het nu voelt. Mijn contact naar haar toe was laag in frequentie maar ik dacht evengoed vaak aan haar en aan haar enorme impact op mijn kindertijd en tienertijd.
Ze was enorm warm en vol vergeving. Met inzichten en de juiste woorden heeft ze me vaak genoeg uit een boze bui weten te halen en me geleerd dat ik me door niemand een schuld gevoel moet laten aanpraten. Dat ik altijd recht heb op het voelen van de emoties die ik voel, omdat ze mijn gevoelens zijn en tegelijk dat een ander dat recht ook heeft. Iets waar ik nog steeds elke dag naar probeer te leven. En daarmee kan ik nu ook zeggen dat dit El, dit afscheid van jou, toch wel enige gecompliceerde gevoelens met zich mee brengt.
Hoewel ons contact niet was zoals het ooit was, was er evengoed veel liefde. Een liefde die zó sterk was in ons gedeelde verleden, dat het genoeg zal zijn voor de rest van mijn leven vanaf het moment dat we elkaar een periode volledig kwijt raakten.
De wetenschap dat je er altijd was, daar op de Brinkostraat, of maar een Like ver weg op Facebook vond ik een super fijn idee. En op FB likte je bijna alle foto’s vd kids die ik postte. Gisteren veranderde Louise haar profielfoto en echt, ik zat te wachten op jouw reactie, tot ik me realiseerde… oh ja…
Ik vind het jammer dat je mijn kinderen minder hebt mee gekregen door onze veranderde verstandhouding, maar ik verzeker je dat ik ze zal vertellen over mijn jongste tante, waarbij alles mocht en waar je uren mee kon kletsen.
Lieve Ella, bedankt voor het zoveel mooier maken van mijn kindertijd. Bedankt voor je vertrouwen. Bedankt voor alle gesprekken. Bedankt voor het geloven en het valideren van de vele gevoelens die ik had in mijn pubertijd. Bedankt.
Samantha, Kevin en Arno.
Als laatste begeleiding en afscheid hebben jullie haar iets moois mee gegeven op haar weg naar Opa&Oma, Bep, Hester, Nero, Chuck, Max en nog meer dierbaren die op haar wachten.
Ella, geef ze heel veel liefs ook namens mij. En El, weet je nog dat boek dat we samen lazen na het overlijden van Opa, dat boek van George Anderson? Ja. Daar denk ik nog vaak aan. Ik volg de beste man inmiddels al jaren op facebook. In ieder geval; ik wacht op een boodschap, via hem, of gewoon een bezoekje in mijn dromen. Niet vergeten.
Liefs van Mirjam
