Tweeduizendtwintig. Poeh hé… Wat een jaar.
Terwijl 2019 afliep zeiden Alex en ik een paar keer tegen elkaar: 2020 wordt ons jaar!
Alles wees voor ons gevoel die kant op. En, eerlijk is eerlijk, slecht hebben wij het dit jaar niet gehad. Maar we hadden niet kunnen voorspellen of bedenken dat het voor de wereld zo’n ongekend bizar jaar zou worden.
In Februari stond Dansstudio Dentro met een dansvoorstelling op de planken. Mesika en Tharanika dansten mee. Ook Jules zou mee doen maar dat liep anders. Hij werd zó ziek en had zulke hoge koorts dat mee doen niet ging.
Half Februari vertrok Mariëlla naar Italië met school voor een weekje skiën.
Super dapper, ze heeft hoogtevrees, heeft niet zoveel op met sport en heeft ook niet heel veel aansluiting op school. Dus ze ging zonder ons en hoewel met school, eigenlijk alleen. Ze heeft daar alles mee gedaan en heel trots echt leren skiën. Helaas begaf haar telefoon het bij aankomst dus foto’s of filmpjes heeft ze niet kunnen maken en op de laatste dag, een uur voor de bus vertrok, verdraaide ze haar knie. Thuis gekomen kon ze er niet op staan en na een bezoek aan de huisarts bleek dat ze voorlopig krukken nodig had, niet mocht fietsen en het 6 weken rust moest geven. En dus werd Mariëlla naar school gereden en weer opgehaald, zodat ze niet te veel school zou missen.
Eind Februari vierden we de verjaardagen van de meiden met een vol huis visite en daarmee kwam gelijk een einde aan het leven zoals we het kenden. Vanaf half maart ging Alex fulltime vanuit huis werken en enkele weken later bleven ook alle kinderen thuis van school. Louise had op dat moment een tussenjaar maar danste wel zes dagen per week in Amsterdam bij de vooropleiding en werkte ook in Amsterdam.
Het dansen hield op en op ons verzoek (we wilden dat ze geen gebruik maakte van het openbaar vervoer) hield ook het werken op. En dus zat iedereen gezellig thuis.
Alles in de ankers, geen gesjees meer van huis naar station, naar Dentro, naar school en weer naar huis. Alles lag stil, lag plat en we hoopten allemaal dat er niemand ziek zou worden.
Dat gezegd hebbende kwam ik vooral tot rust. Ik sliep voor het eerst in jaren volle nachten (kon op tijd gaan slapen, want er hoefde niemand meer van het station of Dentro opgehaald te worden om 23:00 s'avonds en hoefde ook niet meer om 7:00 op te staan om Jules op tijd op school te krijgen) en geen gehaast.
Ik bleef wel werken uiteraard. Mijn werk voor Teleperformance deed ik al vanaf dag één vanuit huis, dus daarin waren geen aanpassingen nodig. Heel fijn want in deze tijd was lang niet iedereen zijn baan zeker maar daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Ik kreeg zelfs een vast contract aangeboden.
Louise zou audities gaan doen dit jaar en deze werden uitgesteld.
Louise en ik zouden met Wendy, Ilona en Chloë een droomtrip naar Schotland maken. Voor Louises 18e verjaardag, tot in de puntjes gepland, elk uur van elke dag, we zouden alles eruit halen wat we konden: deze reis ging niet door.
Louise kreeg te horen dat ze de audities online moest doen en zo begon een slopend traject van weken lang elke dag hele dagen besteden aan het uitwerken van alle auditie opdrachten en deze tot een zo goed mogelijk einde brengen. Dit deed ze in de aula van het Murmellius College in Alkmaar (met heel veel dank aan Laura) en bij Maria thuis, met dank aan haar en Oswaldo, die een lege kamer over hadden. En later, toen de maatregelen iets versoepelden, kon ze ook veel gebruik maken van de danszalen @Dentro, met dank aan Monique. Lo vond het best lastig om op deze manier haar audities te doen omdat zij vind dat haar kracht ligt in de interactie die ze met mensen heeft. In haar live presentaties. Dat de auditie commissies haar niet in levende lijve in actie zouden zien maakte haar extra nerveus.
Ondertussen gingen we met Jules door de wijk op berenjacht en konden we hem regelmatig achter het behang plakken: thuis zitten voor deze jongen viel hem heel erg zwaar.
In de tuin speelden we met zijn allen flesjes voetbal en na een periode van elke dag bakken door Tharanika (Cake, Taarten, Koekjes etc) brak er een periode aan waarin we geen suiker meer konden zien en gingen we allemaal samen gezonder eten. Alex en ik vielen 12 kilo af met gezond eten en elke dag wandelen.
Mariëlla had ondertussen moeite met school. Ze is een kei als ze gewoon dagelijks naar school moet en gestuurd wordt door de docenten: wanneer het vrijwel uitgespeld is wat er van haar verwacht wordt en ze er ook regelmatig aan herinnerd wordt in de klas wanneer iets af moet zijn.
Nu moest ze het ineens allemaal zelf plannen, uitzoeken en doen. Dagelijks (!) kregen wij een mailtje of een telefoontje van school dat Mariëlla niet aanwezig was in de online lessen, te laat was in de online lessen, haar huiswerk niet af had of gewoon niet deed en op geen enkele manier bereikbaar was. En elke dag (!) gingen wij met haar in gesprek. Tenminste… zo begon het. Daarna werden het preken en algauw waren we gewoon boos. Duwen, trekken, belonen, dreigen, boos worden: we bereikten er helemaal niets mee…
Uiteindelijk werd afgesproken dat Mariëlla één dag in de week naar school zou gaan. Ook daarin ervaarden we wat opstart probleempjes maar eigenlijk ging het vanaf dat moment wel beter.
Mesika’s stages lagen stil, maar haar opdrachten die ze aan het begin van de week kreeg en aan het einde van de week in moest leveren deed ze allemaal meteen (en helemaal goed en volledig) om vervolgens de rest van de week te chillen. Dat ging haar op gegeven moment wel tegen staan: ze miste haar vriendinnen die niet over de vloer mochten komen en ook waren er wel wat zorgen over de verplichte stage uren die ze aan het einde van haar middelbareschooltijd moet hebben afgerond om te slagen.
Tharanika stond ondertussen voor de moeilijke keuze: op het Gymnasium blijven en stoppen met dansen, of van school veranderen, de HAVO gaan doen en in Amsterdam de vooropleiding Dans blijven doen. Want dit jaar zat ze bij de Juniors en die dansen alleen op Zaterdag, maar vanaf het nieuwe schooljaar was ze te oud voor die groep en zou ze naar de Teens gaan en de Teens die dansen op ma wo vrij én za…. Doordeweeks uit school naar A’dam en om 22.30 thuis en Zaterdag om 7.30 weg en om 18.30 thuis.
Dat valt niet te combineren met het gymnasium tenzij je beide maar op halve inzet doet met een half bakken resultaat en dát zit niet in Tharanika’s natuur. Dat zou haar zéér veel ongezonde irritaties en frustraties opgeleverd hebben.
Ze neigde in eerste instantie naar Gymnasium en niet meer dansen, maar besloot na een goed doordachte afweging en met onze volledige steun om toch te doen wat haar gelukkig maakt: te blijven dansen en haar skills hierin te blijven ontwikkelen.
Maar toen kwam het volgende vraagstuk: naar welke school ga je dan?
Koningsdag kwam en ging, de paasdagen kwamen en gingen. Van dat laatste hebben we wel wat gemaakt, gewoon eieren zoeken en broodjes bakken. Veel te veel suiker en twee dagen knusse gezelligheid, het vieren van het aanbreken van het voorjaar en tijd met ons gezin. Zoals we dat elk jaar doen, Corona of geen Corona.
Mariëlla werd 15 jaar en dat konden we niet vieren. Dat was voor haar erg moeilijk, want 15 of niet, het vieren van haar verjaardag is heel erg belangrijk voor haar en iets waar ze al maanden naar uitkijkt.
In Mei begonnen de lessen bij Dentro weer, wel buiten en iedereen op anderhalve meter afstand van elkaar. Maar Jules kon in ieder geval weer wat energie kwijt met hiphop.
Het voorjaar bracht mij ook een nieuwe obsessie:
2020 werd het jaar van Hamilton.
Als sinds 2016 hoorde ik overal over de musical sensatie Hamilton en mijn nieuwsgierigheid werd groter en groter, maar ja, ik zag niet hoe ik ooit in de gelegenheid zou zijn deze zelf te kunnen gaan zien. En toen kwam het naar Disney Plus in Corona tijd!
Samen met Louise ging ik er een zondagmiddag voor zitten en toen het af was dacht ik: Check! Kan ik mooi van mijn must see lijstje afstrepen en dat was dat.
Maar na een dag of twee popte de liedjes random en door elkaar mijn hoofd in en uit en dan ook alleen losse regeltjes en enkele refreintjes en deuntjes… En tegen dag vier raakte ik lichtelijk geïrriteerd, want het hield maar niet op en in mijn hoofd was het 24/7 alsof er een plaat bleef hangen.
Opnieuw en opnieuw hoorde ik uren hetzelfde stukje en als het dan eindelijk switchte naar een ander liedje had ik daarmee vervolgens hetzelfde… Ik besloot in Apple Music het album op te zoeken zodat ik in ieder geval héle liedjes kon luisteren en niet korte stukjes eindeloos op repeat.
De schrijver, Lin Manuel Miranda, is briljant, want mijn hemel, wat is dat een verslavend stukje werk…
Het album eenmaal op mijn telefoon liet het me natuurlijk helemaal niet meer los. Vervolgens ging ik de musical ook nog maar een keer kijken want nu ik de teksten veel beter had leren kennen maakte de acteer skills van de cast en het hele verhaal met de emoties die erbij horen nog veel meer indruk.
De eerste keer was ik blown away, maar vanaf de tweede keer werd ik tot tranen gedreven bij het kijken van sommige scenes.
Om het excuus van mee kijken te kunnen gebruiken kreeg ik Astrid zover het te kijken en daarna Ilona en vervolgens ook Wendy en Chloë.
En vandaag? Vandaag luister ik nog steeds bijna dagelijks het album… En voor wie het nog niet gezien heeft, als je iemand zoekt om het samen mee te kijken, ik houd me aanbevolen… #Imabouttochangeyourlife #blowusallaway #howdoesabastardorphansonofawhore #talkless #smilemore
Moederdag was ook iets lastiger: de kinderen maakten er voor mij een feestje van maar ik moest echt even bedenken wat ik voor mijn moeder kon doen. Ik wilde haar niet ziek maken, in het geval dat ik wel iets opgelopen had in de supermarkt ofzo. Uiteindelijk hebben Tharanika en ik om 6:00 smorgens de ontbijt tafel gedekt bij mijn ouders thuis en een Moederdag ontbijtje/picknick voor twee personen klaar gezet, met horeca handschoenen aan en mondkapjes op. Toen ze een paar uur later beneden kwam waren wij al lang weg en was ze enorm blij verrast.
Ondertussen werd duidelijk dat we onze vakantie, die we net voor alle Corona drama hadden geboekt, ook niet door kon gaan. We zouden voor het eerst in jaaaaaren met het hele gezin naar het buitenland gaan, naar Spanje.
In plaats daarvan zetten we al in Mei het grote bad op in de tuin en maakten we het ons gemakkelijk voor de rest van het voorjaar en de zomer in eigen huis en tuin.
En toen… Kwam het George Floyd drama, waarvan de beelden de hele wereld overgingen en ook ons bereikten. En in dit huis had dat een impact.
We zijn een multicultureel gezin en onze kinderen hebben te maken met racisme. In Nederland. In 2020. Het is onbegrijpelijk maar waar. En het is soms moeilijk te verkroppen dat mensen daar licht over kunnen doen. Omdat jou het niet overkomt of omdat jij het niet ziet, betekend dat je de luxe hebt om het niet te hoeven zien… Niet dat het er niet is helaas.
Louise en Tharanika waren daarom aanwezig bij het protest op de dam en later ging ik met ze mee naar het protest in Alkmaar.
Inmiddels heb ik geleerd dat ik nooit uitgeleerd zal zijn wat betreft dit onderwerp en dat ik dankbaar ben voor het geduld dat men met mij heeft terwijl ik beter leer te doen dan ik deed. Dat leren omvat voor mij persoonlijk ook het leren om andere mensen te ontmoeten op waar zij zijn op het pad naar een betere wereld, zonder daar een oordeel aan te verbinden, in zowel afkeuring als bewondering.
Dat vind ik misschien nog wel het moeilijkste, want hoewel ik zelf nog heel veel te leren heb, frustreert het mij evengoed vaak mateloos als ik interacties heb met mensen die het in mijn ogen ‘nog niet hebben begrepen.’ Het werk dat ik onder andere te doen heb is aan mij zelf te werken in plaats van een ander te willen beleren en open te staan voor de moeilijke gesprekken en een ander ontmoeten op het niveau waar zij of hij zich bevind en daar geen oordeel aan te verbinden.
Dat gezegd hebbende, delen Alex en ik de mening dat in ons huis, in de veilige omgeving van ons warme thuis, geen ruimte is voor racisme in welke vorm dan ook.
Hoewel we open staan voor constructieve gesprekken waarin we luisteren en er naar ons geluisterd wordt en we als volwassenen over dingen kunnen praten op een manier die hoopvol en positief is en maatschappelijk verantwoordelijk is: Ja.
Racistische uitlatingen omdat dit jouw mening is terwijl je bij ons op bezoek bent? Nee. Daar is het gat van de deur, ik doe hem wel achter je dicht. In ons huis, in het bij zijn van onze kinderen is daar absoluut geen ruimte voor. Geen antisemitisme, geen racisme, geen vrouw denigrerende opmerkingen, geen neerbuigende woorden over of afkeuring van mensen binnen de LBHT gemeenschap, geen discriminerende opmerkingen over iemands afkomst of religie, ongeacht van jouw afkomst of religie. Laat die meningen en gevoelens achter bij de voordeur als je ons bezoekt en ons huis binnenstapt en neem ze weer mee naar huis bij je vertrek.
In Juni werden de maatregelen ietwat soepeler. Hierdoor konden we invulling geven aan Jules 5e verjaardag en ook Mariëlla’s 15e verjaardag vierden we gelijk mee. Het werd een hele organisatie.
Alle mensen die we uitnodigden kregen met de mensen uit hun eigen huishouden een eigen tafeltje in de voor of achtertuin, op anderhalve meter afstand van andere tafeltjes en Tharanika stond achter de bar terwijl Aarathy, Louise, Mesika en Mariëlla met dienbladen en mondkapjes voor en horeca handschoenen aan iedereen van drankjes en hapjes voorzagen en als je naar de toilet moest dan volgde je de pijlen in verband met het ingestelde eenrichtingsverkeer.
Uiteindelijk werd het een heel geslaagd en gezellig corona proof zomers tuinfeestje, met BBQ, Gebakjes en Cocktails.
Louise hoorde vervolgens dat ze niet bij één maar bij twee HBO opleidingen was aangenomen en mogelijk zelfs bij een 3e, want ook daar zat ze in de laatste ronde inmiddels, maar deze heeft ze voor de uitslag afgezegd want het zou sowieso één van deze twee worden.
Met alles wat ze had heeft ze de afgelopen 10 jaar elke dag gewerkt naar dit moment: Aangenomen worden op een HBO dans. En niet in haar stoutste dromen had ze ooit gedacht de luxe van een keuze te zullen hebben! Maar die had ze dus wel… En wat kies je dan? Want met elke keuze valt er sowieso één opleiding af. Ze koos in eerste instantie voor Amsterdam: dichterbij, daar heeft ze haar vooropleiding gedaan, ze kent de stad, het gebouw en meerdere dansvrienden gingen daar ook heen.
Maar, na gesprekken met mensen in het vak en enig onderzoek naar de verschillen tussen beide opleidingen gebood de eerlijkheid haar te bekennen dat de opleiding in Tilburg beter aansloot bij haar toekomst dromen…
Alleen betekende dit nogal wat veranderingen: Ze zou onder andere op kamers moeten…
Tharanika besloot, na het overwegen van verschillende mogelijkheden, dat ze naar Huygens zou gaan in Heerhugowaard. Dit is niet te ver van ons huis vandaan, wat het reizen van en naar het station voor de trein naar A’dam ook weer makkelijker zou maken. Maar het bleef wel spannend, het is toch een stap, van school wisselen en in een nieuwe klas komen.
De zomervakantie brak aan en daarmee kwam ook het mooie weer. Hele dagen heeft Jules in het zwembad gelegen en ook Astrid en Alejandro zochten vaak verkoeling.
Louise werd gevraagd om een eigen stuk te maken en te dansen in de Dentro zomervoorstelling en ook mocht ze met een groepje jonge dansers aan de slag en voor en samen met hen een stuk te maken voor diezelfde voorstelling. Natuurlijk kon daar nog meer bij en dus deden zij en Dyinta ook nog een duet. Tijdens de heetste dagen deze zomer maakten Louise met de jonge dansers van Dentro (met oa Tharanika) lange repetitie dagen, met een prachtig resultaat! En ik kon weer ff los met foto’s maken!
Dit jaar namen we ook afscheid van Ella. Het jongste zusje van mijn moeder en mijn tante. In een eerder blog van dit jaar heb ik getracht uit te leggen en bloot te leggen wat ze voor mij betekend heeft, dat het me pijn heeft gedaan (en haar ongetwijfeld ook) toen we onze connectie kwijtraakten en hoe ze de laatste jaren vaker het ziekenhuis bezocht als gevolg van haar COPD.
Sinds haar uitvaart, na het schrijven en posten van dat blog is er nog geen dag voorbij gegaan dat ik niet aan haar heb gedacht. Soms droom ik over haar, maar elke dag denk ik wel even aan haar. Soms aan hoe we waren, vroeger, toen ik nog een klein en later een jong meisje was. Soms vertwijfelend over hoe zonde het is geweest dat de dingen gelopen zijn zoals ze liepen. Zo nu en dan relativerend dat dingen gaan zoals ze gaan en dat de periode van geen contact mogelijk het beste was voor ons allebei. Vaak met een gevoel van gemis, waar ik mezelf niet zoveel ruimte voor geef omdat ik ergens tegen mezelf zeg dat ik op dat gevoel geen recht heb, dat de status van onze relatie zo’n gevoel niet rechtvaardigt.
Ik dacht trouwens ook héél vaak aan haar bij leven, maar daar deed ik vrijwel niets mee. Geen ruimte voor in mijn hoofd. Uitstellen, uitstellen. Lekker veilig en makkelijk. Ook dat weegt nu mee.
Maar het hart en gevoel laat zich niet zo makkelijk ringeloren door wat ik het tracht aan te praten en dus heb ik daar nog wat uitzoek werk te doen. 2021 is een prima moment om daar mee te beginnen denk ik…
In de laatste week van de zomervakantie verhuisden we Louise naar een kamer in Tilburg en nu gaat ze naar de Fontys Hogeschool voor de Kunsten waar ze de volledig Engelstalige opleiding Bachelor Dance Arts in Context volgt.
Voor een ieder die haar ontwikkeling in dans en haar (dans) avonturen wil volgen, check haar insta @louise.triana
Ook @ikdraagdedansbroek is van Louise
5 November 2020
Louise: 'Deze video is een compilatie van momenten waarin ik werkte aan deze solo. Het eerste moment (toevallig waar de edit mee eindigt) is eind september 2019 opgenomen en bestaat uit improvisatie, wat ik later pas heb vastgezet aan de hand van die video. Het laatste moment was eind april 2020. Ik heb erg lang getwijfeld over het posten van de video, omdat ik het idee heb dat ik inmiddels alweer erg ben gegroeid in mijn dans, maar if you know me, you know hoe belangrijk deze solo voor mij is geweest en ik vermoed dat dat altijd zo zal blijven. Ik was er een beetje emo over vandaag, dus besloot ik het toch delen.
Nummer: Heaven, Listen - van @weval_
Choreo & edit door mijzelf'
Tharanika start op Huygens en binnen een week zit ze helemaal op haar plek!
Mesika en Mariëlla beginnen beide aan het 4e jaar van de middelbare school en Jules start met het 2e kleuterjaar.
Ik fotografeer Aladdin bij Dentro, EINDELIJK, haha. Eindelijk weer ff fijn foto’s maken in het Dentro theater!
Alex en ik voeren een oude traditie weer in: datenight. Nou dat hebben we jaren niet gedaan, tijd voor elkaar. Ontzettend fijn!
Ik besluit ook wat self care toe te passen en ga naar de kapper. Super blij met het resultaat, nog steeds.
Eind September bereikt ons het verdrietige bericht vanuit Colombia dat Alex vader is overleden.
Guillermo is 85 jaar geworden en was een man die zijn stempel heeft gedrukt op ons leven en mede dankzij hem werd onze reis in 2012 naar en in Colombia een groot succes en een prachtige herinnering die niemand ons ooit meer af zal nemen.
Louise viert in hele kleine kring haar 19e verjaardag. (en ze liet haar eerste tattoo zetten)
Ze geniet van haar nieuwe opleiding en ervaart hoe het is om de kapitein van haar eigen schip te zijn.
Mesika loopt op dit moment stage bij MS Mode en bij de Snackerij. Daarnaast gaat ze naar school en werkt ze bij Kruidvat in Alkmaar.
Ondertussen begint mijn werk voor Ziggo me steeds meer tegen te staan in dit Corona tijdperk. Het gevoel dat ik meer zou kunnen betekenen en doen in deze moeilijke tijd groeide met de dag en uiteindelijk heb ik gesolliciteerd naar de functie van Bron en Contact Onderzoeker bij de GGD en ben ik aangenomen. Dit is op uitzendbasis, logisch want het is de bedoeling dat we Corona verslaan en op dat moment hebben ze geen werk meer voor mij. Maar toch wilde ik dit gaan doen, iets van betekenis, mijn steentje bijdragen, en ik heb mijn vaste contract bij Teleperformance ervoor opgezegd.
Eerst kreeg ik een training, daarna inwerk dagen en elke dag leer ik bij onder leiding van ervaren artsen. Samen met mijn collega’s doe ik steeds meer en nieuwe kennis op naarmate er meer bekend wordt over het verloop en de impact van Covid-19. En elke werkdag ga ik na een intensieve acht uur, moe, maar met een gevoel van voldoening over het werk dat ik doe, naar huis.
En dan zijn we nu aan t einde gekomen van een lang lang lang 2020… (dat tegelijk ook weer zo voorbij gevlogen lijkt)
We hebben nog een kleine fotosessie gehouden voor onze jaarlijkse kerstkaart en middels de zelfontspanner met de camera op het statief ook een gezinsfoto genomen die zó leuk uitpakte dat we deze uiteindelijk hebben gebruikt voor de kerstkaart. Maar de andere foto’s willen we jullie natuurlijk niet onthouden en die vind je dan ook terug in dit blog.
We wensen iedereen een hele fijne knusse liefdevolle en gezonde kerstviering en een heel voorspoedig en super gezond 2021.
En tot slot, op verzoek van de kinderen, zeggen we: Daaaaaag 2020! Blij dat je weer gaat, tot nooit meer ziens! Opgeruimd staat netjes!
