Toen ik mijn vorige blog schreef deed ik dat met de insteek juist meer interne vrede te creëren met mijzelf en meer externe vrede te creëren met de mensen in mijn omgeving met wiens zienswijze van de wereld ik op dit moment even niets mee kan. Het feit dat ik er niets mee kan en het gevoel dat ik er wel iets mee moet zorgt voor een hele grote mate van onrust en conflict binnen in mij.
Is dat de schuld van die ander? Nee zeker niet. Dat is ten slotte iets wat ik mezelf aanpraat, opleg, verplicht toe voel, juist acht etc.
De moeilijkheid alleen is dat het een wissel begint te trekken op mijn fysieke én mentale gezondheid. En dus moet er iets veranderen.
Ik schrijf dat ik graag in mijn waarde gelaten wil worden, dat ik zelf kan nadenken. Iets dat feitelijk zo is, laat me dat vooropstellen.
Ik vraag niemand om te denken zoals mij. Want ik geloof dat, om te kunnen vragen mij in mijn waarde te laten, ik dat ook met een ander moet doen.
Ongeacht of ik het met je eens ben of niet, of misschien sommige ideeën zelfs dom of stom vind. Ik heb niet de wens polariserend te zijn.
Wat ik wil is dat mijn gezin gezond is, dat mijn gezin gelukkig is. Dat ik zelf innerlijke vrede ken, dat ik snachts goed slaap, dat ik zo gelukkig ben dat mijn hele lijf goed voelt, puur omdat mijn mentale gezondheid en geluk die impact heeft óp mijn lichaam.
Dat is mijn prioriteit.
In het verlengde daarvan ben ik ook bezig met hoe ik de wereld wil achterlaten voor mijn kinderen en kleinkinderen: de reden dat politiek en nieuws mij bezig houden.
Toen ik mijn vorige blog schreef was dat vanuit de wens om op de meest heldere manier aan te geven wat ík nodig heb van mijn omgeving zodat ik zonder schade aan mijzelf in verbinding kan blijven staan met diezelfde omgeving.
Niet dat ze vervolgens verplicht zijn om mij dat te geven of zelfs daarin mee te gaan.
Maar als je begrijpt waar ik sta, wat ik wel kan accepteren en wat niet, dan kan je ook inschatten of er ruimte voor mij in jóúw leven is.
Als je op dit moment niet op een plek bent in je leven waarop je mij met respect en wederzijds begrip kunt ontmoeten dan is dat oke.
Maar dan is het ook oke dat ik van mijn kant die deur nu even sluit. Omdat ík uiteindelijk óók moet doen wat het beste is voor mij én mijn gezin.
Ik schreef mijn vorige blog, heel duidelijk verwoordend, met het verzoek of mensen willen stoppen met mij overtuigen van hun gelijk.
Mijn waarheid te accepteren als precies dat: mijn waarheid.
Dat ik dan een ieders waarheid zal accepteren als zijn of haar waarheid. Zolang dat in een vriendelijk respectvol dialoog kan.
Ik heb geen behoefte aan discussie. Echt, nul komma nul procent. Het geeft me letterlijk gezondheidsklachten.
Discussie, gevuld met verwijten over hoe ik oogkleppen op heb en hoe verkeerd ik het allemaal heb, leid helemaal nergens naar. Het leid zeker niet naar iets constructiefs.
Als je mij aan het denken wilt zetten dan praat je met me zonder boosheid. Dan luister je naar mijn reactie en accepteer je die met respect voor mijn mening.
En als ik praten met jou vermijd omdat ik van te voren al weet waar het naar toe zal leiden, (een hoop irritatie en onredelijkheid, van beide kanten) hoeveel energie het mij gaat kosten, vraag je dan is af hoe dat ook anders zou kunnen.
Toen ik mijn vorige blog schreef was mijn doel om dat wederzijdse begrip te gaan creëren en dat daar veel rust en vrede uit zou voortkomen, waardoor iedereen gelukkiger zou worden en ik met iedereen contacten zou kunnen onderhouden op een gezonde, inspiratievolle manier, die juist zou bijdragen aan mijn welzijn in plaats van dat het er ten kostte van gaat. Ook omdat ik steeds meer mensen op armlengte afstand houd, puur en alleen vanwege de onmogelijkheid om zonder stress aan ze te denken. In mijn hoofd heb ik elk gesprek die uitmond in discussie namelijk al 15x gevoerd, nog voor we elkaar zien. Niet eerlijk, I know. Maar wel waar. Als je elke ontmoeting alleen maar bezig bent angstvallig weg te sturen van onderwerpen waarvan je weet dat er niet normaal over gesproken kan worden, dat ze altijd met haat en negativiteit komen, de woorden gespuwt uit de monden van de mensen om wie je geeft, een associatie die je liever niet hebt, dan ga je op gegeven moment die mensen zelf mijden.
Ik wil de negativiteit van een ander niet voelen of dragen. Ik wil het niet.
En ik heb genoeg voorbeelden van mensen in mijn leven met wie ik het op veel of enkele vlakken volledig oneens ben. En met géén van hen lopen gesprekken uit op discussies waarin ze mij van hun gelijk proberen te overtuigen op een manier die lelijk of beledigend is naar mijn manier van denken. Omdat het gebeurd met wederzijds begrip en in de vorm van een vriendelijk gesprek vs een discussie.
Ik zie nu in dat mijn vorige blog niet mijn gewenste gevolg heeft.
Omdat ik oprecht wel degelijk redelijk veel stress ervaar van de vijandigheid en boosheid die mensen de wereld in smijten, met hun posts op socials of met hun reacties op posts van andere pagina's, die ik vervolgens in míjn feed terug zie heb ik mijn socials links laten liggen deze week.
Ik heb mijn social apps van mijn iPhone verwijderd, uitgezonderd Whatsapp, Pinterest en Snapchat.
Op snapchat heb ik maar een zeer beperkt groepje mensen, wat ik zo zal houden.
De rust die ik heb gevoeld de afgelopen week is verhelderend.
En dus heb ik besloten om Facebook in ieder geval tot mijn verjaardag niet meer te benaderen. Instagram zal ik ook zoveel mogelijk links laten liggen tot mijn verjaardag maar misschien niet volledig. Als ik iets post op insta voor dat het juni is, dan schakel ik sowieso reacties uit en ik kijk niet naar posts en reacties van anderen.
Ik doe dat voor mezelf. En ik laat alle frustratie die ik voel en heb ermee los.
Ik zal wel bloggen. En een blog is per definitie een opinie stuk. Ik post dat niet op socials. Dus nee, de zin 'ja als je iets post dan kan je ook een reactie verwachten' gaat niet op. Het behoeft geen reactie. Ik beledig niemand, ik heb het over mijn mening, mijn leven, dus voel je absoluut niet geroepen om het A: te lezen B: jouw mening over mijn leven of mening over mij met mij te delen. Reageren mag wel; als je iets heel leuk vind of herkenbaar vind of als ik iets in jouw ogen bijzonder goed heb verwoord, dan vind ik dat natuurlijk leuk om te horen. En als je van gedachten wilt wisselen over iets dat ik heb vermeld, contact me dan voor een kletspraatje voor een corona proof avondje met een wijntje of iets erbij als de avondklok is opgeheven en de Corona maatregelen dat toelaten. Gezellig!
Maar nogmaals: alleen als dat kan op een respectvolle vriendelijke positieve opbouwende manier met wederzijds begrip als uitgangspunt.
Ik zal mijn toekomstige blogs gaan schrijven, unapologeticly en zonder excuses, want in míjn blog mag ík dat doen.
Maar wat meer is:
Ik zal offline er ook meer een punt van maken om mensen die mij een rot gevoel geven, nog meer buiten mijn deur te houden. Want ik leer zo langzamerhand dat er niets mis is met het beste willen voor mezelf als dat betekend dat ik meer kan zijn. Meer moeder, meer partner, meer vriendin voor hen die dat ook voor mij zijn. Het is tenslotte tevens mijn deur en mijn huis en mijn leven.
Mensen veranderen. Ik verander. Jij verandert. Samen veranderen wij. Niets is voor eeuwig. Ik ben gewoon hier.
Maar voor nu is dit in mijn leven even zoals het is. Omdat ik dat waard ben.
Liefs van Mirjam
Ps. Wil je mij en mijn gezin blijven volgen? Check regelmatig mijn blog. Ik beloof je dat niet elk blog donker en zwaar op de hand zal liggen :)
Als je in de mood bent voor iets leuks houd dan zeker het blog in de gaten dat ik tijdens of na de de paasdagen zal posten :)
Ik ben toe aan licht en lucht. Op naar fijne paasdagen!
